een lotgenoten informatie bijeenkomst
Over medicijnen. De strekking is duidelijk. Ad(h) d heb je
je hele leven. Het heeft een fysieke oorzaak waar je hoogstwaarschijnlijk mee
geboren wordt en nooit meer van af komt. . Het heeft veel psychologische en
sociale gevolgen. De enige echte oplossing is ook weer fysiek. Pillen. stimulantia.
Goed nieuws natuurlijk. Je hebt iets dat veel (zo niet alle) problemen in je
leven verklaart en er is een remedie voor. Johee.
Ik fladder alleen niet meer zo gezellig boven het probleem
uit. De mogelijkheid voor mezelf open latend om te zeggen: ik herken het wel,
ik herken het niet. Ik kijk het nog even aan of ik bij deze club wil horen.
Het is onmiskenbaar waar. Ik hoor bij deze club. Dat op zich
is helemaal niet erg. Mijn "lotgenoten' zijn allemaal leuke mensen die vol
in het leven staan. Niet het bundeltje miskleunen dat ik min of meer verwacht
had. Wel allemaal minstens één burn out gehad. De gemene deler is vooral dat
iedereen enthousiast mee doet. Het is grappig om eens te zitten in een klas en
hetzelfde te zijn als de rest. En iedereen kijkt dwars door de handige
maniertjes heen die ik altijd gebruik om mijn impulsiviteit te maskeren.
Met het waar zijn begint het herdefiniëren van mijn leven.
Ik was niet de roepende in de woestijn. Vooral mensen om me heen hebben me niet
duidelijk kunnen maken hoe dwingend ze me ervaren hebben. Die kans heb ik ze
niet gegeven. Ze zijn bang iets "fout" te doen en voor mijn
onberekenbare opvliegendheid. Vaak hebben ze me niet kunnen bereiken omdat ik
ver weg was en hebben ze niet de aandacht gekregen die ze verdienen. Ik ben er
stil van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten