rebound
Vandaag maar 2 pillen genomen omdat ik pas laat opstond. Twee keer het gevreesde rebound effect.
Ze noemen het geen bijwerking maar gewoon wat je hebt opgespaard (weggestopt) komt er ineens uit. |'Z', dacht ik daarom altijd; dus Ritalin onderdrukt alles en als je maar op tijd blijft onderdrukken moet het wel goed komen. (en de gewone natuurwetten over druk en tegendruik?) Zoals het eten van druivensuiker of drinken van energie drank. Je gebruikt in een keer al je energie en bent daardoor juist extra moe als het uitgewerkt is.
Wordt iemand die Ritalin slikt nou rustiger of juist een wandelende vulkaan?
Want boos werd ik. Stoom uit mijn oren. Geen redelijkheid meer te bespeuren. Alleen maar een furie van verontwaardiging. Brandende lava in mijn aderen en geen andere weg meer dan eruit. Overspoeld door wanhopige, onbegrepen boosheid. De reden waarom is legitiem. Ongesteld, overgang of Ritalin. Het is opgekropte boosheid. Over dingen die me al lang dwars zitten. Het komt er ineens allemaal uit. En dan lijkt het of ik in de ban raak van mijn eigen boosheid. Ik kan er niet meer langs, of overheen. Ik word opgezwolgen. Het verpest mijn humeur, mijn dag, mijn leven en dat van iedereen om me heen.
Het meest kut was het moment ik me ineens realiseerde dat ik dit ken. Mooie momenten, vakanties dat ik zo boos kon zijn en zo vaak. Condrontaties met mijn vader. Vooral in mijn pubertijd. Met mijn ex. Zoveel ruzies waarin ik ben meesgeleept door een gevoel van machteloze woede over zoveel onrechtvaardheid. Mijn kinderen toen ze klein waren (de oudsten nu uit huis) en nu met 2 kinderen thuis en een man waar ik heel veel van hou.
Voor het eerst zie ik hoe onredelijk en heftig boos ik heel mijn leven ben geweest. Hoe bepalend dat is en is geweest voor de sfeer om me heen.
En ik ken dat. Zo goed. Van mijn vader. Hem heb ik precies dat altijd verweten. Hoe zijn opvliegendheid ons gezin terroriseerde. Mijn jeugd.
Dus ik ben hetzelfde. Zo voelen mensen om me heen zich.
Het maakte me intens verdrietig. De herkenning. De spijt maar vooral dat ik niet weet hoe ik het moet stoppen. Hoe ik de knop omdraai. Hoe ik het voorblijf. Want alleen onderdrukken werkt niet. Als mijn dochter dan per ongeluk voor mijn voeten loopt ontplof ik alsnog.
Vandaag maar 2 pillen genomen omdat ik pas laat opstond. Twee keer het gevreesde rebound effect.
Ze noemen het geen bijwerking maar gewoon wat je hebt opgespaard (weggestopt) komt er ineens uit. |'Z', dacht ik daarom altijd; dus Ritalin onderdrukt alles en als je maar op tijd blijft onderdrukken moet het wel goed komen. (en de gewone natuurwetten over druk en tegendruik?) Zoals het eten van druivensuiker of drinken van energie drank. Je gebruikt in een keer al je energie en bent daardoor juist extra moe als het uitgewerkt is.
Wordt iemand die Ritalin slikt nou rustiger of juist een wandelende vulkaan?
Want boos werd ik. Stoom uit mijn oren. Geen redelijkheid meer te bespeuren. Alleen maar een furie van verontwaardiging. Brandende lava in mijn aderen en geen andere weg meer dan eruit. Overspoeld door wanhopige, onbegrepen boosheid. De reden waarom is legitiem. Ongesteld, overgang of Ritalin. Het is opgekropte boosheid. Over dingen die me al lang dwars zitten. Het komt er ineens allemaal uit. En dan lijkt het of ik in de ban raak van mijn eigen boosheid. Ik kan er niet meer langs, of overheen. Ik word opgezwolgen. Het verpest mijn humeur, mijn dag, mijn leven en dat van iedereen om me heen.
Het meest kut was het moment ik me ineens realiseerde dat ik dit ken. Mooie momenten, vakanties dat ik zo boos kon zijn en zo vaak. Condrontaties met mijn vader. Vooral in mijn pubertijd. Met mijn ex. Zoveel ruzies waarin ik ben meesgeleept door een gevoel van machteloze woede over zoveel onrechtvaardheid. Mijn kinderen toen ze klein waren (de oudsten nu uit huis) en nu met 2 kinderen thuis en een man waar ik heel veel van hou.
Voor het eerst zie ik hoe onredelijk en heftig boos ik heel mijn leven ben geweest. Hoe bepalend dat is en is geweest voor de sfeer om me heen.
En ik ken dat. Zo goed. Van mijn vader. Hem heb ik precies dat altijd verweten. Hoe zijn opvliegendheid ons gezin terroriseerde. Mijn jeugd.
Dus ik ben hetzelfde. Zo voelen mensen om me heen zich.
Het maakte me intens verdrietig. De herkenning. De spijt maar vooral dat ik niet weet hoe ik het moet stoppen. Hoe ik de knop omdraai. Hoe ik het voorblijf. Want alleen onderdrukken werkt niet. Als mijn dochter dan per ongeluk voor mijn voeten loopt ontplof ik alsnog.
Traantjes,
BeantwoordenVerwijderenvan herkenning.
Voor de opstapelingen werken mijn gesprekken bij de psycholoog erg goed!
Succes!