zwart
Ik zit nog in de na weeën maar de zon schijnt gelukkig. Ik probeer het een beetje van me af te laten glijden. Geen aandacht meer geven zodat het niet meer zo kan hechten.
Zo zwart voelt een depressie (misschien, wat weet ik eigenlijk?)
Ineens schoof het over me heen en tilde me weg uit de wereld. Alles werd zinloos, doelloos. Ik ben nutteloos, waardeloos. Schrikbarend hoe het gevoel van binding met de wereld ineens kan wegvallen.
Door de Ritalin wordt een soort knop aangezet. De wereld is aanweziger. Ik ben aanweziger in de wereld. Een gordijn is opengetrokken. Mijn begeleider (wat is ze eigenlijk psychologe?) wil mijn somberheid monitoren (en onderliggende patronen van de wisselende banen en het onderpresteren, de (ontbrekende) structuur thuis en ook de angst, ach een lijst van kleinigheden)
Met een soort genoegen kon ik inderdaad zien dat ik wat positiever en doortastender was, daardoor verdween een soort zwaarte. Hoewel ik mezelf nooit echt somber zou noemen. Soms zwaar op de hand met het nodige gevoel voor drama ( impulsief).
De Ritalin werkt/is een soort hele nette vorm van speed. Ik heb mezelf vroeger wel wat speelruimte gegeven om te experimenteren maar ook heel goed gevoeld dat ik verslavingsgevoelig ben. Met de nodige discipline sta ik mezelf daarom niet toe om in de verleidelijke zones te komen. Zelfs de tv gaat overdag niet aan omdat ik me moeilijk los maak. Ik noem het de tijddief. Staat de tv eenmaal aan dan maakt een gezin met ad(h)d zich moeilijk weer los. (nee geen Ritalin geslikt: Ik spring van de hak op de tak)
Maar Ritalin is speed met toestemming. Ik word aangemoegd om meer te slikken. Een hogere dosis.
Het is verleidelijk om op speed te gaan leven. Want buiten de Ritalin heb ik wel gevoeld hoe de vermoeidheid zich opbouwde de afgelopen weken. Om 6 uur uit bed en kinderen naar school niet voor 24.00 uur of soms zelf 2.00 uur in bed. Moe overdag? Een pilletje, even wachten en hup ik kan weer verder. Handig spul. Gisteravond dacht ik nu misschien maar even niet. Even voelen hoe moe ik ben.
Een pakket zwarte gedachten brak open en verspreidde zich door mijn hoofd. Maar goed dat er kinderen zijn. Dat tilde me er net genoeg uit. Het hielp om toe te geven aan de vermoeidheid. Voor het eerst weer liggen slapen op de bank met kinderen boven op me. Coma slaap die ook een soort reset knop is. Ik heb nog wel een hele nacht nodig gehad maar nu lijk ik langzaam op te klaren.
Zal ik nu de hogere dosis gaan slikken zoals ik zou moeten of mezelf de rust gunnen om dwarrelend te landen in de loop van de dag?
Ik zit nog in de na weeën maar de zon schijnt gelukkig. Ik probeer het een beetje van me af te laten glijden. Geen aandacht meer geven zodat het niet meer zo kan hechten.
Zo zwart voelt een depressie (misschien, wat weet ik eigenlijk?)
Ineens schoof het over me heen en tilde me weg uit de wereld. Alles werd zinloos, doelloos. Ik ben nutteloos, waardeloos. Schrikbarend hoe het gevoel van binding met de wereld ineens kan wegvallen.
Door de Ritalin wordt een soort knop aangezet. De wereld is aanweziger. Ik ben aanweziger in de wereld. Een gordijn is opengetrokken. Mijn begeleider (wat is ze eigenlijk psychologe?) wil mijn somberheid monitoren (en onderliggende patronen van de wisselende banen en het onderpresteren, de (ontbrekende) structuur thuis en ook de angst, ach een lijst van kleinigheden)
Met een soort genoegen kon ik inderdaad zien dat ik wat positiever en doortastender was, daardoor verdween een soort zwaarte. Hoewel ik mezelf nooit echt somber zou noemen. Soms zwaar op de hand met het nodige gevoel voor drama ( impulsief).
De Ritalin werkt/is een soort hele nette vorm van speed. Ik heb mezelf vroeger wel wat speelruimte gegeven om te experimenteren maar ook heel goed gevoeld dat ik verslavingsgevoelig ben. Met de nodige discipline sta ik mezelf daarom niet toe om in de verleidelijke zones te komen. Zelfs de tv gaat overdag niet aan omdat ik me moeilijk los maak. Ik noem het de tijddief. Staat de tv eenmaal aan dan maakt een gezin met ad(h)d zich moeilijk weer los. (nee geen Ritalin geslikt: Ik spring van de hak op de tak)
Maar Ritalin is speed met toestemming. Ik word aangemoegd om meer te slikken. Een hogere dosis.
Het is verleidelijk om op speed te gaan leven. Want buiten de Ritalin heb ik wel gevoeld hoe de vermoeidheid zich opbouwde de afgelopen weken. Om 6 uur uit bed en kinderen naar school niet voor 24.00 uur of soms zelf 2.00 uur in bed. Moe overdag? Een pilletje, even wachten en hup ik kan weer verder. Handig spul. Gisteravond dacht ik nu misschien maar even niet. Even voelen hoe moe ik ben.
Een pakket zwarte gedachten brak open en verspreidde zich door mijn hoofd. Maar goed dat er kinderen zijn. Dat tilde me er net genoeg uit. Het hielp om toe te geven aan de vermoeidheid. Voor het eerst weer liggen slapen op de bank met kinderen boven op me. Coma slaap die ook een soort reset knop is. Ik heb nog wel een hele nacht nodig gehad maar nu lijk ik langzaam op te klaren.
Zal ik nu de hogere dosis gaan slikken zoals ik zou moeten of mezelf de rust gunnen om dwarrelend te landen in de loop van de dag?
Lieve Mimi,
BeantwoordenVerwijderenHeel veel succces en liefde toegewenst vanaf deze zware bank! Soms moet je door dalen gaan om een berg te kunnen beklimmen.
Kus